[ad_1]
İkinci Dünya Savaşı’ndan kısa bir süre sonrasında, tayyare teknolojisinin ilerlemesiyle birlikte ABD Hava Kuvvetleri, havadaki hızda yaşanmış olan yavaşlamanın insan vücudu üstündeki etkilerini incelemeleri icap ettiğini fark etti. Harp esnasında yaşanacak kaza, vurulma yada benzeri sorunlarda, tayyare tasarımcıları insanların bir tek 18G kuvvetlerine dayanabileceğine inanıyorlardı. Bu yüzden de ürettikleri uçaklar sadece 18G darbelerinden kurtulabilecekti. İçindeki şahıs ölecek olduktan sonrasında 25G’ye dayanabilecek bir tayyare yapılması, bilhassa de fazladan maliyeti olduğunda, gereksiz görülüyordu.
Sadece Albay John Stapp, tayyare kazalarını çözümleme ederken bunu sorgulamaya başladı ve bu güce itiraz etti. Bazı pilotların daha yüksek G’lerde hayatta kaldıklarına, diğerlerinin ise oldukca daha düşük G’lerde çarpma sonucu öldüklerine inanıyordu ve pilotların, onları içinde tutan kafeslerin tasarımı ve onları çevreleyen kokpit tarafınca hakikaten öldürüldüklerinden şüpheleniyordu. O ve ekibi, kendileri için araştırmaya ve insan vücudunun çarpma anında hangi kuvvetlere dayanabileceğini keşfetmeye karar verdi.
Bunu yapmak için, 100G’lere dayanabilen “Gee Whiz” lakaplı roketle çalışan bir kızak inşa ettiler. Bir manken üstünde kontrol ettikten sonrasında, kademeli olarak çarpmalara dayanacak ve Oscar’ın (manken) ahşap ön camda parçalara ayrılmasını önleyecek güvenlik kemerleri tasarladılar. Buradaki düşünce, yalnızca çarpışma testi mankenlerinde testler düzenlemekti.
Sadece Stapp, kısa bir süre sonrasında manken yerine teste katılmasına izin verilmesini istedi.
Oldukça keyifli olarak nitelendirdiği 10G’de testlere başladı. Roketleri ve fren kurulumlarını değiştirerek ekip, Stapp’ın ısrarı üstüne G’leri arttırmaya başladı.
Bu kolay bir mevzu değildi. Kaburgaları çatlamış, bilekleri kırılmış, dolguları kaybolmuş ve birçok sarsıntı geçirmişti. Gene de G’leri geçmeyi başardı. 18G’den daha yüksek hıza ulaştığında hayatta kalınabileceğini kanıtlıyordu, sadece kan, retinalarına karşı zorlama yarattığından dolayı kan damarları acı verici bir halde genişledi (perde inme – redout – olarak biliniyor) ve kılcal damarları patlattı.
Geriye doğru gittiğinde kan başının arkasına saldırı ediyor ve görüşü bulanıklaşıyordu. Gene de daha süratli gitmek istedi.
Son kontrol sürüşünde, frenlere basarak 1,4 saniye içinde durmadan ilkin, saatte 1.017 kilometre (20G) hızla ilerlemeye başladı. Bu frenleme hızında, mühendislerin daha ilkin ölümcül olduğuna inandıklarının oldukca üstünde olan 46.2G’yi yaşıyordu. Göz kürelerindeki neredeyse tüm kan damarları patladı, fakat zihni karışmış olsa da bilinci açık kaldı. Görüşü ertesi güne kadar düzelmedi.
Deneyimle ilgili olarak “Gözlerimde bir şeyler hissettim” dedi ve ekledi: “Anestezi olmadan azı dişinin çekilmesi gibiydi.“
Görünüşe nazaran bu duygunun bir hayranıydı, şu sebeple ekibini, 1.609 km/sa ile yine denemesine izin vermek için zorlamaya çalıştı.
İnsan çarpışma testi mankeni, pilotların daha ilkin düşünülenden oldukca daha yüksek G’lere dayanabileceğini ve darbeye dayanabilecek uçaklar üretme çabalarına odaklanarak ölümlerin önlenebileceğini kanıtlamıştı. Emekleri, pilot güvenliği için daha yüksek standartların yanı sıra otomobil güvenliği için daha yüksek standartlar sağlamış oldu. Ve doğal olarak ki bu süreçte kara hız rekorunu da kırdı…
[ad_2]
