[ad_1]
Aileleri tarafınca her şeyde en iyisi olmaları yönünde adeta bir robot şeklinde yetiştirilen ‘altın evlatların’ öyküsünü asla duymuş muydunuz? En iyi okul, en iyi iş, en iyi dostlar derken her şeyin en iyisi olmak bu çocuklar için adeta bir vazife gibiydi.
Altın evlatların aileleri tarafınca sevilmeleri, gösterdikleri performansın yüksek olup olmamasına bağlı. Aslına bakarsak bu durumun ne kadar sağlıksız bir durum bulunduğunu idrak etmek için işin uzmanı olmaya gerek yok diyebiliriz.
Altın çocuk sendromunda dikkat çeken en mühim detay, ebeveynlerin evlatlarının iyiliğini istediğini söylemesi ve aslen bu söylemin evlatları denetim etmekten başka bir şeye yaramaması olmaktadır. Bir çocuğun altın çocuk olma yolunda önündeki en mühim destek maalesef narsisistik kişilikleri olan anne babaları oluyor.
Çocuklar, ebeveynlerini memnun edebilmek için korku ve kaygı şeklinde duygularla en iyisi olmak için harekete geçmek zorunda. Bundan dolayı bu evlatların, ebeveynlerini hayal kırıklığına uğratma şansı yok!
Sen benim çocuğumsun, benim şeklinde olmak zorundasın!
Altın çocuk sendromunda ebeveynlerin, çocuklarını kendilerinin bir uzantısı şeklinde gördükleri söylenebilir. Anne babalar esasen kendi evlatlarının kapasitesini görmezden gelmiş olarak onlardan devamlı en yüksek hedefleri başarmalarını bekler.
Böylesi bir yetiştirme seçimi, çocuğun erken yaşlarından beri beyninin içine işleyen adeta bir ‘muhteşem olmalısın’ sinyalidir. Evlatların bu saatte sonrasında tek amacı kendilerinden beklenen muhteşem performansı göstererek ebeveynlerinin dikkatini çekmek olur. Peki dikkat çekmek için bir şeyler yapmalıyım şeklinde bir düşünceyi erken yaşta içselleştiren bir çocuk kişi olduğunda ne şeklinde bir profile bürünür, asla düşündünüz mü?
Muhteşem olmaya zorluk çeken çocuklar için sevilmenin tek koşulu performans.
Altın çocuklar büyüdüğünde kendilerine tam olarak güvenmedikleri, bundan dolayı de gizli saklı bir özgüvensizlik yaşadıkları söylenebilir. Bundan dolayı bu çocuklar asla hata yapmamak üstüne yetiştirilmiştir. Bundan dolayı en küçük bir hatalarında gözden çıkarılacaklarını fazlaca iyi bilirler.
Bu evlatların ileriki yaşlarında kendilerini değersiz hissetmeleri de muhtemeldir. Hatta ileride iş hayatında başarısız olursam sevilmeyeceğim ve dışlanacağım şeklinde düşünceler beyinlerini kemirir durur. Aslına bakarsak buradaki en büyük mesele narsisistik ebeveynlerin çocuklarına çocuk olma imkanını tanımaması!
“Büyümüş de küçülmüş” derler ya, o hesap…
Altın çocuklar, ebeveynlerinin katı ve kontrolcü tutumuna çarpa çarpa büyürler. Hatta bu gelişme oldukça erken yaşlarda adım atar. Keza anne babalar aslına bakarsan çocuklarını devamlı kendilerini doygunluk etme zorunda olan bir varlık olarak gördükleri için evlatların kendi yaşıtlarının yaptığını yapma zamanları asla olmaz.
Altın çocuğun üstüne erken yaşta yüklenen sorumluluklar; şöhret, isim yapmak ve her daim başarıdır. Anne babaları toplumsal ortamda “benim çocuğum” ile başlamış olan cümlelerini kurabilsin diye altın çocuklar; çocukken tüm çocuksu, saf duygularını öldürmüştür adeta.
Evlatların bu ağlatısal durumu bir tek ebeveynlerini değil, ilerleyen yaşlarında otorite figürü olarak gördükleri herkesi memnun etme ihtiyacıyla daha da pekişir. Keza bu çocuklar ileride kendilerini sorgusuzca feda eden bireylere dönüşür, her sorumluluğu üstlerine alır. Bunu yaptıkları süre tıpkı çocuklukta ebeveynlerinin gözüne girmeye çalışmış oldukları şeklinde başkalarının gözüne gireceklerini düşünürler.
Başkalarıyla rekabet edersem sevilirim.
Ebeveynleriyle güvensiz bağlanan altın çocuklar, ileriki yaşlarında başkalarıyla duygusal bağ kurabilmek için başkalarıyla tamamen savaşım edebilir. Bunun yanında çocuklar, tamamen başkalarından uzak durmak isteyebilir yada başkalarına fazlaca fazla bağlılık izah edebilir.
Altın çocuklar büyüdüklerinde kolay doygunluk olmazlar şu sebeple hep daha çok emek harcamaları icap ettiğini bilirler. Bu durum bu evlatların ileriki yaşlarında alkolizm, kumar bağımlılığı, aşırı cinsellik anlayışı şeklinde davranışlara yatkın bulunduğunu gösteriyor. Peki bir altın çocuk, altın çocuk sendromuyla başa çıkabilir mi?
Öz-şefkat, terapi ve sınırları korumak altın ufaklıklara iyi gelecek, yaralarını saracak.
Altın evlatların başkalarından beklediği onayı gerektiğinde kendilerine verebilmelerinin mühim olduğu söyleniyor. Yaşadıkları ebeveyn travmalarını atlatabilmek için terapi almaları kişisel sınırlarını keşfetmelerine destek olabiliyor. Hayır demeyi öğrenmek ve ilkin ben diyebilmek, altın evlatların kim olduklarını her insana göstermeleri için oldukça etkili diyebiliriz.
Kaynaklar: 1, 2
[ad_2]
